Sani Pas, donderdag 12 februari 2015.

Vandaag de Sani Pas. Een eeuwen oude pas door de bergen naar Lesotho op 2840 meter hoogte. We hopen dat het lukt want enkele weken terug is met noodweer door zware regenval hele stukken van de weg, weg gespoeld. Je kunt alleen met een 4 wheel drive auto omdat het een onverharde weg is. We stappen in bij Alias die rijdt in een Toyota, dus heel vertrouwd. Ik kan hier wel dagen over schrijven maar hierbij; fantastisch en geweldig, uitdagend en spannend!, wat een geweldige dag!! Wat een prachtig landschap met bergen en afgronden. We moeten de grens over en krijgen weer stempels. Daar zien we ook boven op de top wat herders en een klein armoedig dorpje. De
herders met angora schapen gehuld in dekens en "boos"
kijkend. Heel apart en een beetje onbestendig gevoel. Hier
werken veel chinezen die in ruil voor kobalt en diamant (in
de bergen/grond) proberen een weg aan te leggen, wel
naar de andere kant van de Sani Pas. We gaan op bezoek
bij
een dorpje waar we uitleg krijgen over het leven van deze
inwoners van Lesotho. Hier gelden nog de oude tradities.
De jongens en meisjes gaan in hun pubertijd de bossen in
met ouderen om daar als mannen en vrouwen weer terug te
keren en huwbaar te zijn. Wel voor een aantal koeien als
bruidsschat. Een jongen vindt een meisje leuk en geeft een
ketting aan haar beste vriendin. Draagt zij de ketting als zij
de jongen weer tegen komt dan toont zij interesse. De beste
vriend van de jongen gaat dan onderhandelen over het
aantal koeien. We eten nog vers gebakken brood wat in een
pan gebakken wordt op en onder koeienmest!, erg lekker.
Als we terug rijden naar het restaurant, de hoogst gelegen van zuid Afrika dan zien en horen we een explosie. De chinezen blazen een stuk van de weg op. Alias roept " where is the ROAD"? Gelukkig kunnen we er nog door. We lunchen en gaan weer hobbelen en schuddend naar beneden. Een free african massage volgens Alias. Naar beneden is nog enger. We moeten doorrijden want er is slecht weer op komst en Alias ziet aan de wo, ken dat het niet best er uitziet. Regen en onweer en hagel krijgen we maar gelukkig voor het ergste losbarst zijn we weer in de bewoonde wereld. Wat een dag. Aangekomen bij de lodge met ons groepje van 15 en Joop, tracteren wij op taart, koffie erbij en nog eens dunnetjes Ronald zijn verjaardag vieren. Wat een spectaculaire dag. Bij het diner worden we weer toegezongen. Moe maar voldaan naar bed.